ความทรงจำไม่มีวันตาย

บอร์ด ความรัก,ความทรงจำไม่มีวันตาย ประสบการณ์ช.. โพสท์โดย 3557ไม่เลย...สำหรับเรา60ปีมันมากไปแบบนั้นรอลงโลงเลยยังง่ายกว่าเพราะอะไรน่ะหรอ?สมัยนี้น่ะมีชีวิตให้ถึง60ปีนี่ยากมากนะ เคสจากพ่อเราเองอายุ62ปีก็จากไปแล้วค่ะ🥲ในช่วงที่ย่าง60ถึง62เป็นช่วงที่แกทรมานที่สุดเพราะโรคร้าย ที่หลายคนคิดไม่ถึง  มันคือโรคเบาหวานค่ะ โรคเบาหวานเป็นโรคที่ควบคุมได้ก็จริงแต่ขณะเดียวกันถ้าเป็นเกินระยะแรกแล้วก็ไม่มีทางหายขาดได้ ต้องกินยาตลอดชีวิตและการกินยามากก็ทำให้ไตเสื่อมกลายมาเป็นโรคไตเพิ่มอีกพอไตเสื่อมก็เริ่มมีอาการน้ำท่วมปอดหายไม่ออก หัวใจวายเฉียบพลัน จบค่ะตั้งศาลาได้เลย...ครอบครัวเราค่อนข้างปลงกับชีวิต ไม่อะไรกับเรื่องความตายสักเท่าไหร่เสมือนว่าคุณตายเดี๋ยวยังไงสักวันฉันก็ตามคุณไปขึ้นอยู่กับแค่เวลา ชีวิตคนไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอก อีกอย่างยิ่งอยู่นานจนถึงขั้นเริ่มขยับตัวไม่ได้นี่น่าสงสารตัวเองนะน่าสงสารคนที่เฝ้าด้วยคนเจ็บก็เจ็บคนที่ต้องมานั่งดูคนเจ็บก็เจ็บใจค่ะทรมานกันทั้ง2ฝ่ายเพราะงั้นพอ30ปีเราก็จะลาทุกอย่างไปใช้ชีวิตแบบหลังเกษียณแล้วล่ะ ไปใช้ตอน60ขยับตัวไปเที่ยวใหนคงลำบากแล้วแหละตัวเราตอนนั้น ซึ่งก็ไม่รู้ด้วยว่าจะอยู่ถึงไหม?แม้ๆ ความตายมันมีระบบเเจ้งเตือนด้วยหรอคะ?หลัง30ปีก็ไปใช้ชีวิตให้เต็มที่ดีกว่าค่ะ จะได้ไม่เสียใจภายหลัง ส่วนเรื่องสามีถึงมีก็อาจไม่เอาลูกถ้าการเงินไม่พร้อมเรื่องหนี้สินเราไม่มีอยู่แล้ว สามีก็ต้องไม่มีเช่นกันคงไม่มีใครอยากให้ลูกตัวเองต้องมาตามล้างตามเช็ดหนี้สินของตัวเองหรอกใช่ไหมค่ะคุณต้องมีเงินรึมรดกไว้ให้ลูกสิที่สำคัญต้องสอนเขาว่าใช้ยังไงให้เป็นด้วย เรื่องนี้คงต้องแสกนหนักหน่อย ถ้ามีโชคชาตะได้พบเจอกัน ยังไงก็ต้องไม่เกิน35ค่ะ เราไม่อยากเห็นเขาไปเร็วเกิน อยู่กัน20ปีแปบเดียวหนีลงโลงไปล่ะ อีกหรอกเดียวกับครอบครัวเราเลย🥲มันเร็วมากขนาดเตรียมรับมือกันไว้อยู่แล้ว แต่เวลาจริงคือร้องไห้เหมือนหมาค่ะ แย่มาก ไม่ได้นอน3วัน นอนไม่หลับอีกเกือบเดือน กว่าจะเป็นปกติความผูกพันธ์มันเล่นงานหนักมากค่ะ ทุกวันนี้ยังฝันถึงอยู่เป็นบางครั้งไม่เสียใจค่ะแต่คิดถึงเท่านั้นเอง...ความทรงจำมันไม่มีวันตาย มันจะอยู่กับเราไปจนวินาทีสุดท้ายค่ะ ขอให้ทุกคนใช้ชีวิตให้คุ้มค่าที่สุดนะคะอย่าลืมว่าตอนไป แม้แต่ร่างกายเราก็เอาไปด้วยไม่ได้ค่ะ ถ้าเกิดจะไปแล้วก็อย่าหวงทั้งคนทั้งสิ่งของไว้ เพราะยังไงก็ขนไปด้วยไม่ได้อยู่ดี