เราต้องโตขึ้นอีกขั้น....ใช่มั๊ย

บอร์ด ความรัก,เราต้องโตขึ้นอีกขั้นใช่มั๊ย ประสบการณ์ช.. เนื้อหาโดย ไร้หัวใจ       ชีวิตที่เคยวาดฝันเมื่อวัยเรียน กับชีวิตจริงเมื่อก้าวเข้าสู่วัยทำงาน มันคนละอย่างกับที่คิดเลยเนอะ!!เคยวาดฝันไว้ว่าเมื่อเวลาเรียนจบมาทำงานซักที่นึง สิ่งสำคัญคือผู้ร่วมงานต้องดีนะ เพราะเค้าเหล่านั้นต้องเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของเรา และเราอาจจะทำที่ตรงนั้นค่อนชีวิตเราเลยก็ได้ การมีเพื่อนร่วมงานดีถือว่ามีชัยไปกว่าครึ่ง แล้วถ้าผู้ร่วมงานไม่ดีหล่ะ.....จะทำไงนั่นสิก็ร้อยพ่อพันแม่นี่นา คนต่างคนต่างที่มา ต่างคนต่างความคิด ต่างคนก็คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่นั้นดีแล้ว ทำถูกแล้ว ยึดถือว่าตนเองนั่นแหละคือความถูกต้อง แล้วไหนหล่ะสิ่งที่เรียกว่าถูกต้องแท้จริง ผู้ที่มีอำนาจในมือคือผู้ที่ถูกต้องหรอ ก็ไม่ใช่!!!มีอำนาจวันนี้วันหน้าอำนาจก็อาจหลุดมือไปได้ ถึงตอนนั้นหล่ะคนคอยเหยียบซ้ำรออยู่มหาศาล ส่วนคนที่นิ่ง เงียบ อาจไม่ใช่สิ่งที่ดียิ่งนิ่งยิ่งเงียบ อาจเป็นจุดด้อยของแผนกก็เป็นได้ บางคนประจบสอพลอเพื่อความก้าวหน้าในหน้าที่การงานไม่เคยใช้ความสามารถก็อาจจะได้มาซึ่งหน้าที่การงานที่ดีเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่ง พอถึงจุดๆนึงมันก็ย่อมมีหมดไปถึงตอนนั้นจะเอาความสามารถจากไหนมาในเมื่อตัวเองไม่เคยใช้ความสามารถเพื่อแลกกับตำแหน่ง สุดท้ายพอคิดๆไปสิ่งที่คิดไว้เมื่อตอนเรียนมันต่างกันมากความจริงใจร้อยเปอร์เซนต์ ความจริงใจที่บริสุทธิ์ในที่ทำงาน ณ ตอนนี้ยังมองไม่เห็นเลย มีแต่ดีต่อหน้า ลับหลังคอยถือมีดรอฆ่ากันเองอยู่ คนดีอยู่ยาก สังคมทำให้เราได้เรียนรู้การใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังในที่ทำงาน ความลับที่กำอยู่ในมือ อย่าได้แพร่งพรายไปเด็ดขาด แม้กระทั่งเพื่อนที่คิดว่าสนิทที่สุด อาจจะเป็นคนที่ร้ายที่สุดก็ได้ แต่ก่อนไม่เคยมีความคิดในแง่ลบขนาดนี้แต่เพราะโลกความจริงไม่เคยสวยงามเหมือนอย่างที่เคยคิดไว้ แต่ก่อนเป็นคนไม่มีเล่เหลี่ยมแต่เพราะโลกความจริงสอนไว้ว่าอย่าซื่อเกินไป ทุกคนจะว่าคุณโง่.....